فصلنامه آنلاین تخصصی معماری مهراز، با افتخار، حامی رسانه ای برنامه های هفته معمار می باشد:
سمینار مروری بر آثار کورش حاجی زاده
دوم اردیبهشت، ساعت 16، فرهنگسرای ارسباران
بزرگداشت روز معمار و جایزه معماری میرمیران
سوم اردیبهشت، ساعت 16:30، خانه هنرمندان
گرامی داشت روز ملی معمار
چهارم اردیبهشت، ساعت 17
سالن همایش های برج میلاد
نمایشگاه این من و آن من
چهارم الی شانزدهم اردیبهشت، ساعت 16 الی 21، شهرک غرب، خیابان حسن سیف، کوچه دوم، پلاک 7
همایش بزرگداشت مقام معمار (مشهد)
چهارم اردیبهشت، ساعت 16:30، سالن همایش های دانشگاه آزاد مشهد

موزه هنرهای آئینی امام علی (ع)
چهارشنبه 14 اسفند 92
ساعت 16 - 19

مرکز Heydar Aliyev در شهر باکو جمهوری آذربایجان با مساحت 101801 متر مربع و طراحی معمار معروف زاها حدید(Zaha Hadid) در سال 2013 ساخته شد. به عنوان بخشی از شوروی سابق، شهرسازی و معماری باکو، پایتخت آذربایجان در ساحل غربی دریای خزر، در راستای برنامه ریزی های آن دوران تحت تاثیر زیادی بوده است. از زمان استقلال باکو در سال 1991، جمهوری آذربایجان به شدت در نوسازی و توسعه زیر ساخت های باکو و سَبک معماری این شهر، خروج از میراث خود در اصول مدرنیسم شوروی سرمایه گذاری کرده است.

در پِی رقابتی در سال 2007، شرکت معماری زاها حدید به عنوان معمار طراحی این مرکز منصوب شد. هدف از طراحی و ساخت این مرکز، برای تبدیل شدن به ساختمان اصلی به منظور انجام برنامه های فرهنگی این کشور، معافیت ها از اصول سفت و سخت معماری و اغلب به یاد ماندنی شوروی که به وفور در باکو دیده می شود، بیان احساسات از فرهنگ آذری و خوش بینی به یک ملت که جلوه ای از آینده است نیز می باشد.

طراحی مرکز حیدر علی اف، بطور پیوسته روابط پایا میان میدان اطراف و فضای داخلی ساختمان را برقرار می کند. این میدان، به عنوان محوطه سطحی و بخشی از سبک معماری شهری باکو برای همه قابل دسترس است، افزایش محوطه فضای داخلی به همان اندازه دولتی و تعریف یک توالی از فضاها برای برگزاری جشن های دسته جمعی از فرهنگ آذری معاصر و سنتی اختصاص داده شده است.

ساختار استادانه درست مانند نوسان ها، انشعابات، چین خوردگی ها، و تغییر انحنای این سطح میدان در یک چشم انداز معماری که برای انجام عملکردهای متغیر بسیاری از جمله خوشامدگویی(welcoming)، پذیرش(embracing)، بازدید مستقیم از طریق سطوح مختلف داخلی درنظر گرفته شده است. با این حرکت، این ساختمان در تمایز متداول میان شی های معماری و چشم اندازهای شهری، پوشش عمارت و میدان شهری، شکل و زمین، داخل و خارج ساختمان محو شده است.

سیالیت و روانی در معماری همواره در این منطقه جدید نمی باشد. در تاریخ معماری اسلامی، ردیف ها، شبکه ها، یا توالی از ستون ها، با ایجاد فضایی بدون سلسله مراتب تا بینهایت مانند درختها در جنگل جریان دارد. الگوهای زینتی و خوشنویسی با جریان های مداوم از کف به دیوارها، از دیوارها به سقف ها، و از سقف ها به گنبد نیز روابط یکپارچه و تمایز ماتی را میان عناصر معماری و فضای اطراف ساختمان برقرار کرده است.

قصد ما در این مقاله درک تاریخی معماری این ساختمان می باشد، نه اینکه از تقلید یا یک پایبندی محدود با پیکرنگاری از گذشته استفاده نماییم، بلکه در حال توسعه یک تفسیر محکم و پایدار از معاصر که انعکاس دهنده ی مفهوم متفاوت تری می باشد نیز هستیم. در پاسخ به کاهش مطلق توپوگرافی، این پروژه چشم انداز دقیقی از ارتباطات جایگزین و مسیر میان میدان های عمومی، ساختمان ها، و پارکینگ های زیر زمینی را معرفی می کند. این رویکرد موجب شده تا از حفاری های اضافی و دفن زباله، و تبدیل چنین نخاله های ساختمانی به مواد اولیه جلوگیری شود که این یک ویژگی کلیدی در طراحی مرکز فرهنگی حیدر علی اف محسوب می شود.

کی از موارد حیاتی که همچنان عناصر این پروژه را به چالش کشانده، توسعه معماری از پوسته ساختمان می باشد. جاه طلبی های ما برای رسیدن به یک سطح کاملا پیوسته ی به نظر همگن است، که برای این کار از طیف گسترده ای از عملکردهای مختلف مورد نیاز، قوانین ساخت و ساز سیستم های فنی که پوشش های ساختمان را یکپارچه و گرد هم می آورد نیز استفاده شده است. محاسبات پیشرفته اجازه کنترل مستمر و ارتباطات پیچیده مرکز در میان شرکت کنندگان متعدد در این پروژه را می دهد.

این مرکز عمدتا متشکل از دو سیستم به هم پیوسته می باشد: یک ساختار بتنی با سیستم قاب فضایی. به منظور دستیابی به فضاهایی با ستون های آزاد در مقیاس بزرگ که اجازه بدهد تا بازدید کنندگان سیالیت داخلی را هم تجربه کنند، عناصر ساختاری عمودی با پوشش ها و سیستم دیوارهای جداکننده نیز جذب شده است. این هندسه خاص، سطوح راه حل های غیر متعارف ساختاری را به بار می آورد، از جمله اینها معرفی منحنی هایی که ستون های متصل شده برای رسیدن به پوسته ای معکوس از محوطه تا قسمت غربی ساختمان را می دهد، و همسان سازی کاهش تدریجی از تیرهای معلق که پوشش های ساختمان در قسمت شرقی محوطه را شامل می شود.

سیستم قاب فضایی باعث می شود تا ساختاری آزاد برای طرح ایجاد شود و زمان ساخت آن در روند ساخت و ساز به میزان قابل توجهی کاهش یابد، در حالی که زیر بنای آن به عنوان سنبلی انعطاف پذیر میان شبکه های سفت و سخت قاب فضایی و لایه هایی از روکش های فلزی در نمای خارجی ساختمان به صورت آزاد توسعه داده شده است. این لایه ها از یک روند پیچیده هندسی با توجیه منطقی، برای کارایی و همچنین جنبه زیبایی شناسی این پروژه استفاده شده است. بتن ها و پلی استر تقویت شده فیبر حاوی الیاف شیشه (GFRC) به عنوان مواد شیشه ای ایده آل در این ساختمان انتخاب شدند، چرا که آنها امکان شکل پذیری قدرتمند برای طراحی ساختمان را فراهم می آورند.

شماره سوم فصلنامه آنلاین تخصصی معماری مهراز، ویژه گروه معماری "نظام عامری - کمونه - خسروی" کمتر از یک ماه دیگر منتشر خواهد شد.
این شماره شامل گفت و گو های ویژه ای با مهندس نظام عامری تنها شاگرد ایرانی فرانک لوید رایت ، آقای مهندس کمونه، آقای دکتر سیروس باور و بسیاری از مطالب دیگر است.
اگر هنوز دو شماره قبلی مهراز را مطالعه نکرده اید همین حالا از وب سایت مهراز دانلود کنید.

دانشگاه صنعتی شریف در آستانه پنجاهمین سال تأسیس خود، کلیه علاقه مندان را به مشارکت فردی و یا گروهی در طراحی سر در جدید این دانشگاه دعوت می‌نماید.

مهراز با همکاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد سمنان برگزار می کند.

بازخوانی همکاری مشترک بنیاد فرانک لوید رایت با گروه مهندسین مشاور (نظام عامری-کمونه-خسروی)

چهارشنبه 13 آذر ماه 92 ساعت 11 الی 12:30

دانشگاه آزاد اسلامی واحد سمنان

ورود برای عموم آزاد است

یادداشت زیر را که به طرز زیبایی به مقایسه نحوه آموزش معماری در گذشته و امروزه می پردازد، جناب آقای علیرضا عظیمی حسن آبادی (مدرس معماری) در اختیار ما قرار داده است. امیدواریم از خواندن این متن زیبا بهرمند شوید.

سکانس اول: آتلیه معماری، فضایی است در حدود 100 تا 200 متر مربع که بر حسب تعداد دانشجویان دانشکده باید به تعداد مناسب موجود باشد. بخش اعظم دروس عملی یا همان کارگاهی (در تقابل با دروس تئوری رشته معماری) می بایست در آتلیه برگزار شود. هر آتلیه شامل میز های بزرگ نقشه کشی است و دانشجویان در این آتلیه ها نقشه های فنی معماری، طراحی معماری، ساخت ماکت یا تمارین راندو باآبرنگ و...را تجربه میکنند. در صبح های سرد و تاریک (که واقعا نمیدونم چرا باید تابستان های گرم و روشن و طولانی را در خانه باشیم و صبح های سرد و تاریک و روزهای کوتاه در آتلیه؟) دانشجویان وارد آتلیه تاریک میشوند و با زدن پریز لامپ ها، ردیف مهتابی ها را با رگباری از نور روشن میکنند. پخش و پلا در آتلیه می نشینند و چندی بعد استاد اعظم با کیفی زیر بغل و نگاه و دماغی سر بالا وارد آتلیه شده و در مسند استادی تکیه میزند. دانشجویان پوستی ها را پهن کرده و شروع به طراحی میکنند. احتمالا از قبل در برگه ای نوبت کرکسیون با استاد را یادداشت کرده و به ترتیب نزد استاد میروند و کارشان را کرکسیون میکنند. دانشجو توضیحاتی در مورد طرحش میدهد، شاید هم مشکلاتش را در طراحی ارایه بدهد، در هر صورت استاد وسط حرفهای او شکر می ریزد و با مسلسل زبانش مفاهیمی را با نهایت سرعت به دانشجو میگوید. از آنجا که در آن لحظات استاد به علم کثیر خود می بالد متلک هایی هم به دانشجو می اندازد و احتمالا بخاطر فشار استرس حاصل از بلند بلند صحبت کردن های استاد(و پیرو آن آبرویی که از دانشجو میرود) او متلک ها را شوخی می فهمد و لبخند هایی میزند!!! خلاصه آنکه استاد جهت درب آسانسور و جهت پنجره و نور اقلیمی را درست میکند و طرح را خط خطی میکند و یا شاید هم نکند (که حالت دوم امروزی تر و مفهومی تر است و باعت شهرت بیشتر شما میشود. تازه آستین کت تان نیز کثیف نمیشود) ودانشجو را ارجاع میدهد به سر جایش. در این زمانها دیگران که گوش تیز کرده بودند سعی میکنند ایرادات دانشجوی قبلی را در کار خود اصلاح کنند. پشت سنگر لپ تاپ های رنگارنگ موضع میگیرند تا از این رگبار متلک های استاد به کل گروه در پناه باشند. نوجوانی و هزار غرور درهم شکسته! دانشجوی ما نیز بر سر جای خود می نشیند. او وظیفه امروزش را انجام داده است. بقیه زمان روز را فقط باید در سر جای خود بنشیند و تمارض به طراحی کند. خیلی احتمال کمی دارد دوباره به مسلخ استاد برگردد مگر در جلسه بعدی. زمان میگذرد. نماز و ناهار سر میرسند. محفل های گفتمان در این زمان در سلف و بوفه تشکیل میگردند، موشک باران انتقاد هاو دلخوری ها از استاد نزد دانشجویان و البته عکس این روند در سلف اساتید همراه با چاشنی های پرنمک تمسخر دانشجویان و فخر به زمان دانشجویی خود اساتید برقرار است. پس از طی اندکی همه به آتلیه باز میگردند. روغن غذاهای فست فودی بوفه و غذاهای چرب سلف و البته غذا آماده های اساتید نشست کرده و هم اکنون تا ساعت حوالی 6 عصر آتلیه آماده یک خواب پس از ناهار فوق العاده است. به احتمال زیاد ازساعت 5 به بعد اما استاد همان کلک قدیمی مدیر دبیرستان در ایام نزدیک نوروز را میزند و درب های آتلیه را باز گذاشته و میگوید «هرکس کرکسیون کرده، اگر دیگر سوالی ندارد، می تواند برود!»دانشجویان نیز یکی پس از دیگری بنحویکه مسئول کنترل کلاسها بویی نبرد از آتلیه خارج میشوند، به محوطه میروند، به بوفه میروند، به هرجاییکه شاید بتوانند این دم آخری بر عذاب وجدان خود مبنی بر علت حضور خود در دانشگاه و پول خرج کردن های آنچنانی غلبه کنند.در انتها برای آخرین مقاومین خط درهم کوفته شده کلاس، به احتمال زیاد، استاد از جلوس برخاسته (که این حرکت در طول آتلیه داری وی خیلی کم اتفاق می افتد) و سعی میکند با حرفایی زیبا (علی الخصوص ذکر خاطراتش از حماسه سرایی هایش در پروژه ها و یا دوران دانشجویی اش) هم بچه ها را کمی شاد نماید و هم زمان را و تمام! ( برای مطالعه باقی متن به ادامه مطلب رجوع کنید)

همایش رایت و معماران ایرانی با حضور گروه مهندسین مشاور" نظام عامری، کمونه ، خسروی " امروز (29 آبانماه 92) در فرهنگسرای امام علی برگزار شد.

مراسم شامل نمایش فیلم و اسلاید هایی که توسط گروه مهراز تهیه شده بود و همچنین بیان خاطرات شیرینی از فرانک لوید رایت از زبان تنها شاگرد ایرانی ایشان (نظام عامری) بود.